Verlies van de Minivan: Een Teleurstelling

Waar zijn alle goede busjes naartoe gegaan? Minibusjes waren ooit razend populair. Elk suburbaans gezin met tweeënhalf kinderen moest de nieuwste en meest tech-savvy personenvervoerder hebben. De auto-industrie produceerde deze voertuigen decennia lang met miljoenen tegelijk. Iedere autofabrikant die iets voorstelde, had een minivan in zijn assortiment, en elk model had zijn eigen unieke kenmerken.

In 2000, het hoogtepunt van de minivanverkoop, kochten Amerikanen ongeveer 1,3 miljoen minivans. Tegenwoordig zijn er echter nog maar vier minivans op de markt, wat resulteert in een afname van 80 procent in dit segment. Dit is ongelofelijk teleurstellend. Je hebt de keuze tussen een Chrysler, een Toyota, een Honda of een Kia. Dat is alles. Is dit de wereld waarin je wilt leven?

Feit is dat zeven-zitters SUV's veel minder praktisch zijn. Het is een hele klus om mensen in de achterste rijen te krijgen, vooral zonder de handige schuifdeuren en opvouwbare stoelen die minivans bieden. Nieuwe autobezitters zijn te bang om als 'uncool' gezien te worden, waardoor ze kiezen voor voertuigen die hen meer kosten op het gebied van brandstof, onderhoud en banden, terwijl ze ook nog eens zwaarder en gevaarlijker zijn om te rijden dan een minivan die ze als 'nerdy' beschouwen.

Een recent artikel van The Atlantic onderzoekt de geschiedenis van minivans en hoe hun enorme populariteit heeft plaatsgemaakt voor dalende verkoopcijfers in de post-9/11 wereld. Wat kwam ervoor, wat erna, en wat kan de toekomst brengen? Dit alles wordt uitgebreid besproken in het artikel. Het is zeker de moeite waard om te lezen.

De geboorte van de minivan werd geïntroduceerd door de iconische Lee Iacocca. Deze man, bekend als de vader van de Ford Mustang, kwam bij het failliete Chrysler en vernieuwde het merk rond de K-auto, inclusief de gezinsvriendelijke varianten Caravan en Voyager. Chrysler’s minivan bood gezinnen praktische voordelen: ruime zitplaatsen met gemakkelijke toegang, de mogelijkheid om stoelen in te klappen voor extra laadruimte, schuifdeuren en vernieuwende kleine snufjes, zoals de moderne bekerhouder. En dat alles tegen een betaalbare prijs met een redelijke brandstofefficiëntie.

De verkoop was snel. In het eerste jaar na de introductie verkochte Chrysler 210.000 Dodge Caravans en Plymouth Voyagers. Tegen het einde van het decennium lag het totaal voor minivans op 700.000, terwijl de stationwagen vrijwel verdween. Maar de nieuwe look genereerde ook een stigma: als de hybride tussen een stationwagen en een servicebus symboliseerde de minivan juist de verantwoordelijkheden van het gezinsleven.

Wat de toekomst voor de minivan in petto heeft, blijft onduidelijk. De industrie heeft niet veel gedaan om het stigma rondom het ontwerp te verminderen. Het lijkt erop dat om de minivan opnieuw leven in te blazen, er een nieuwe combinatie nodig is. De meeste voertuigen zijn inmiddels overgestapt op het SUV-formaat, waardoor de differentiatie in de markt na verloop van tijd steeds kleiner werd. Misschien kan de minivan opnieuw worden gecombineerd met de robuuste utiliteitsbus, wat klaar lijkt voor een revival. Dit jaar zal Volkswagen een nieuwe elektrische versie van zijn Microbus verkopen, een van de weinige rechtstreekse voorouders van de minivan die zijn band met de tegencultuur heeft weten te behouden.

Voor mij was de ondergang van de minivan te wijten aan General Motors, dat de derde generatie U-body minivan met een onpraktisch SUV-achtig ontwerp introduceerde. De modellen, zoals de Chevrolet Uplander en Pontiac Montana, werden gepresenteerd als Crossover Sport Vans, maar waren eigenlijk een ramp en zetten de inspanningen van het bedrijf om minivans te produceren volledig op de helling. Slechts drie jaar na de introductie waren ze al weer uit de roulatie. GM heeft zijn vans verprutst om te voldoen aan de vraag van een publiek dat ze had overtuigd SUV’s te kopen. Gefeliciteerd, je hebt jezelf in de voet geschoten.