De Betovering van Racen en Onbekende Data

Ik ben geen journalist gespecialiseerd in motorsport. Hoewel ik in het verleden races heb bijgewoond en erover heb geschreven, was het nooit echt mijn passie. In mijn gezin werd er niet naar NASCAR gekeken en andere types van racen waren simpelweg te duur voor ons. Bovendien werd Formule 1 niet uitgezonden op tijden dat ik mocht opblijven. Toch voel ik me enorm aangetrokken tot de sfeer van races, vooral bij Petit Le Mans. Dit jaar kreeg ik zelfs een kijkje achter de schermen, wat me in de ongelukkige positie bracht dat ik nieuwsgierig werd naar iets waar teams nooit openhartig over zullen zijn.

Ik heb het natuurlijk over racedata en hoe deze gebruikt worden om de strategie van elk team vorm te geven. Mercedes was zo vriendelijk om me uit te nodigen voor de race afgelopen weekend, ondanks dat er geen officiële persreis gepland was. Ik kreeg de gebruikelijke toegangspassen voor het mediacentrum en VIP-toegang die de meeste journalisten ontvangen wanneer ze een race bijwonen, en ze deden hun best om me goed te voeden. Anders dan bij eerdere races, waar ik vaak expliciet vroeg naar de data-analyse, gebeurde er nu iets bijzonders. Iemand bij Mercedes stelde me voor aan een data-analist en vroeg hem om zijn inzichten te delen.

Noem me gerust een nerd, maar ik moet zeggen dat, hoezeer ik ook geniet van het zien van luidruchtige auto’s die snel rijden, data en strategie voor mij veel interessanter zijn. Dit komt niet als een verrassing; tijdens mijn studie volgde ik college baseball zó nauwlettend dat mijn kamergenoot (wiens toekomstige schoonbroer op het college-team speelde) en ik ons verzonken in de pitchersstrategieën. Het ligt dus in de lijn der verwachtingen dat ik gefascineerd raak door wat in wezen hetzelfde is, maar dan in een andere sport.

Helaas is er maar zoveel dat zelfs het meest genereuze raceteam kan delen met iemand die niet voor hen werkt. Als je je zorgen maakt bij Korthoff Preston of Winward HQ dat iemand je geheimen heeft onthuld, kan ik je verzekeren dat er niets is om bang voor te zijn. Tenzij ik per ongeluk iets heb geleerd over welke grafiek het brandstofniveau van de auto bijhoudt, in dat geval bied ik mijn excuses aan en beloof ik dat ik het aan niemand anders zal vertellen.

Hoe de mensen die met de data werken beslissen wanneer of waarom ze bepaalde acties ondernemen, blijft voor mij een complete mysterie. Heeft Korthoff Preston op het perfecte moment de pitstop gemaakt door data, intuïtie of geluk? Men zegt dat het geluk was, maar is dat echt zo of is dat wat ze me vertelden omdat er begrenzingen zijn aan wat ze mogen delen? Op dit punt wil ik niets liever dan alles leren van deze mensen, maar ik weet ook dat ze dat soort informatie niet zomaar met me zullen delen, tenzij ik op de een of andere manier een team weet te verleiden me in te huren. Hoewel dat vast een geweldige ervaring zou zijn, betwijfel ik of mijn achtergrond in het volgen van snel rijdende auto’s en mijn interesse in college baseball voldoende is om op te vallen tussen echt gekwalificeerde kandidaten.

Daar gaat die droom dus. Tenzij, natuurlijk, een van jullie toevallig een raceteam bezit en bereid is om me in contact te brengen met de mensen die deze beslissingen in real-time nemen. Ik hoef niks exclusiefs te zien — dat wil zeggen, dat zou ik zeker willen, maar logisch nadenkend weet ik dat dat niet zal gebeuren — en ik beloof dat ik je geheimen niet met de tegenstander zal delen. Maar man, zelfs een spoedcursus in de basisprincipes van hoe beslissingen worden genomen zou absoluut fascinerend zijn. Althans voor mij. Ik kan niets beloven over anderen, maar ik ben ervan overtuigd dat minstens een paar van mijn medenerds ook geïnteresseerd zouden zijn. Denk ik.